بحث امروز راجع به ضدّ خلوص و اخلاص، يعني رذيله ی «ريا و تظاهر» است. هر مقدار خلوص عمل را سنگين مي‌كند، ريا و تظاهر عمل را سبك و پوچ مي‌گرداند. به گفته ی همه ی مراجع تقليد، ريا موجب بطلان عمل هم هست. يعني اگر كسي در نماز، در روزه، در دادن خمس، در دادن زكات و بالاخره در كارهاي خير ريا و تظاهر كند، عملش باطل است. علاوه بر اينكه عمل باطل است، گناه هم بسيار بزرگ است. قرآن شريف مي‌فرمايد گناه در سرحدّ كفر است:

(يا اَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَالاَذي كَالَّذي يُنْفِقُ ما لَهُ رِئاءَ النّاسِ وَ لا يُؤمِنُ بِاللهِ وَالْيَوْمِ الاخِرِ)[1]

يعني عملهايتان را باطل نكنيد به واسطه ی منّت گذاشتن و اذيّت كردن. اگر خدمتي به كسي كردي منّت به سر او نگذار و او را اذيّت نكن كه اگر منّت گذاشتي، عمل تو پوچ مي‌شود. بعد مي‌فرمايد مثل كسي كه انفاق در راه خدا كند اما رياكار باشد، اين عمل باطل است. علاوه بر اينكه عمل باطل است، مي‌فرمايد:

(وَ لا يُؤمِنُ بِاللهِ وَ الْيَوْمِ الْاخِرِ)

گناه اين عبادتي كه ريا در آن است، در سر حدّ كفر است.

پي نوشت ها:

[1]. سوره ی بقره، آيه ی 264.